Gjesteblogg

Denne teksten er skrevet av min venn Daniel, hin er smart og har noen spennende erfaringer og tanker rundt kjønn. Nyt den fordi den er bra og skrevet på vårt vakreste skriftspråk.

For nokre få veker sidan såg eg ut som ein gut. No ser eg ut som ei kvinne. På den eine sida er det svært lite som har forandra seg, på den andre side er heile verda snudd på hovudet, og dette med båe fordelar og ulemper.

Eg har sett ut som ein gut i fleire år. I laupet av desse åra, har det vore viktig for meg at ingen skal sjå på meg og tru at eg er ei jente. Då ville dei ha trudd at eg var ein maskulin jente, noko eg ikkje var. Eg var nemleg ein gut. Ein ganske feminin gut. Eigentleg, var eg ein ung mann. Det var det ingen som såg. Dei såg berre ein gut. Ein gut som var so ung at menneske på hans eiga alder sjeldan vart spesielt tiltrekt av han. So ung at når folk snakka til han, var det akkurat som om dei snakka til eit barn på 12. Det er vanskeleg å vera 19 år og verta behandla som ein er 12. Ein bestemmer ikkje sjølv korleis ein skal sjå ut. Berre av di ein ser ung ut, betyr ikkje det at ein føler seg ung. Eg følte meg ikkje ung. Eg følte meg som om eg var 70. Eigentleg klår for pensjon; og frykteleg frykteleg sliten av å heile tida skulle halda ting hemmeleg og å vera sterk.

For klassen min var eg eit misforster som ikkje kunne få born. Det var ikkje det at dei hadde noko imot det, men det syntest i augo deira heile tida. No er eg eit spanande konsept istaden. Det er eigentleg nett det same, berre mykje mindre audmjukande.

Det har skjedd ei rekke forandringer. Desse handlar ikkje berre om korleis eg vert oppfatta, sjølv om det er ein stor del av det:
For nokre få veker sidan ville framande glo rett forbi meg; no glor dei rett på meg. Kvinner smiler til meg, menn i bilar tittar ut av vindauget og ser på meg. Ofte snur dei seg på gata. Eg veit ikkje nøyaktig kvifor dei snur seg, om eg er sexy eller om eg er spanande, eller fråstøytande, men dei snur seg no iallfall. Eg vert plutseleg tvunge til å tenkja over at eg eksisterer.
For berre nokre veker sidan ville eg få typiske «manne»-oppgåver på jobben. På det tidspunktet var eg ikkje so glad i slike manneoppgåver, av di eg måtte gjera det saman med menn som var mykje sterkare enn meg – noko som fekk meg til å sjå spinkel ut. Eg måtte vera med ut å setja opp gjerde saman med dei andre gutane boys, medan jentene gørls passa på dyra og gjorde i stand på kjøkenet. No, når eg ser meir ut som jentene gørls enn som gutane boys, vert eg ikkje pekt ut saman med gutane boys meir. Viss eg hadde sagt at eg gjerne ville vera med å slå med slegge og setja opp gjerde, ville eg sikkert fått lov. Men, det er ikkje noko som berre seier seg sjølv. Eg vert ikkje lenger bedt om å bæra tunge ting, til trass for at eg no er mykje sterkare enn eg var for nokre veker sidan. Eg har meir musklar no enn då. Likevel er eg «svakare». Det er meir sannsynleg at ein spinkel fyrstikk-gut vert bedt om å bæra enn at eg med mine nye tøffe musklar vert bedt om det. Difor ber eg kvar gong eg får sjansen. Sjå kor sterk eg er.

Det verkeleg, verkeleg interessante, er likevel ikkje berre kva andre gjer, at dei stereotypiske kjønnsrollene faktisk vert fulgt, og at det ikkje berre er noko folk innbiller seg. Det verkeleg interessante er korleis stereotypen treng seg inn i psyken. Korleis eg nesten ikkje grein medan eg levde som gut. At eg var bitter istaden, at jo, eg tok ting lett til meg, men ikkje SO lett. At venene mine kunne mobba meg og erta meg og at eg berre var tøff og gjorde det same tilbake, og at eg fortalde folk so lite som mogleg. Absolutt alle svakheiter var hemmeleg og audmjukande. At eg aldri oppsøkte hjelp sjølv om eg trong det aldri so mykje.
For å kunne motta Testosteron via rikshospitalet slik at eg ville sjå meir ut som andre gutar og mindre ut som ein 12-åring, måtte eg visa at eg var nettopp so sterk, at eg ikkje hadde nokre utfordringar og at eg aldri var usikker på noko eller redd for andre menneske eller lyst til å ta opp ein diger kniv og skjæra djupe hol i meg sjølv. Difor, når eg vart so redd for klassen min at eg måtte slutta på skulen, sa eg «no har eg bestemt meg for at eg heller har lyst til å jobba!». Aldri «dette er vanskeleg, eg treng hjelp». Eg tok på meg verv eg eigentleg ikkje klarte å leva opp til, og snakka i ei nøktern, formell tone. Av og til so formell at folk ikkje tenkte på at det gjekk an å bli kjende med meg. Eg bygde opp eit tjukt, tjukt skall kring meg. Eit skall som gjorde meg mindre følsam, men òg mindre mottakeleg for å kjenna på dei kjenslene som faktisk var der. Ikkje berre det, men eg fekk òg mindre empati. Ja, du las riktig. Eg vart kaldare og kaldare. Det nådde sitt klimaks då eg frå ein person eg var svært glad i fekk høyra «eg har lyst til å ta livet av meg!», og responderte ved å seia «fortell meg det igjen litt seinare, for nett no veit eg ikkje korleis ein viser medlidenheit». Og etter det, vart eg berre kaldare og kaldare og kaldare. Dei som sto meg aller nærast meinte eg hadde under gjennomsnittet med medlidenheit. Nokon med litt peiling på psykologi brukte til og med det skumle ordet «sosiopat» om meg.

Menn er kjende for å vera mindre følsamme enn kvinner. Fleire menn enn kvinner er autistar – autisme og testosteron er teitt kobla saman. Autistar har ofte mindre empati enn folk som ikkje er autistar, og psykopatar er nesten alltid menn. Det er på mange måter logisk. Når ein føder eit barn, er ein nøydd til å ha empati. I jungelen må ein helst halda barna unna mannen, so dei ikkje vert ete opp. Men, eg består av dei same hormona no som får nokre veker sidan. Eg har ikkje begynt å ta Østrogen. Likevel har eg reagert akkurat som kvinner som gjer akkurat dette. Plutseleg grin eg for alt. På dagen eg slutta å sjå ut som ein liten gut og byrja å sjå ut som ei kvinne, byrja eg plutseleg å grina over ting. No skjer det nesten kvar einaste dag. Viss nokon seier noko stygt til meg. Viss nokon prøver å rettleia meg. Viss ser ein trist kanin. Viss eg tenkjer på ein annan gong eg grein. Berre av å skriva dette, byrjar eg nesten å pipa. Plutseleg er det som om østrogen-nivåa er skote i vêret. I laupet av det siste halve året eg levde som ein gut, byrja kjærasten min å mistenkja meg for å ta stereoider. Stemma vart djupare, eg vart kaldare, eg vart sintare, bitrare, tøffare – og no, plutseleg, er alt knust. Kanskje det er ein reaksjon på å endeleg ikkje lenger vera avhengig av nokon som kan knusa framtida mi ved kvart minste feilgrep eg gjer. Kanskje det er ein reaksjon på å ha haldt ting inne i seg i fleire år, og på å ha vore kald og kynisk av di eg ikkje hadde noko val.

So desse biologiske forskjellane på menn og kvinner, som folk snakkar om, kor mange av dei er eigentleg biologiske? Det er ingen biologisk forskjell på kven eg er no og kven eg var førre månad, men av di eg har på meg kvinneklede istadenfor manneklede, av di eg ikkje lenger treng å tenkja på at eg må verka som ein normal gut, har eg heilt plutseleg, ut av det blåe, fått ein heil haug av stereotypiske kvinneiegenskaper som eg slett ikkje følte på før dei plutseleg kom. Ja, eg er absolutt meir kvinne enn eg var for ei tid sidan. Eg er likevel ikkje mindre mann. Eg er 100% av begge delar. Det vil sei 200% til saman. Kanskje nokre prosent av noko heilt anna òg. Det er eit heftig trykk.